Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

κοινωνία θεατών.

.
. Μιά αδέσποτη βόμβα. Που τοποθέτησαν είτε η λ ί θ ι ο ι που παίζουν τούς "επαναστάτες", είτε χειραγωγούμενοι προβοκάτορες με σκοπούς άγνωστους.
. Ένας αθώος νεκρός, 15 χρονών ( σαν τον Αλέξη έτσι "επαναστάτες" ; κι ακόμη πιό αθώος... ), μία αθώα, τυφλή από τα 11 της και για όλη πιά την ζωή της, από την ίδια βόμβα. Δύο αδέρφια.
. Μιά μάνα, για την οποία δεν έχω λόγια να γράψω τίποτε. Και κανείς ηλίθιος "κοινωνικός επαναστάτης" δεν μπορεί να τής εξηγήσει τίποτε.
. Και μιά κοινωνία...( κοινωνία τρόπος τού λέγειν )...


. Και από το άρθρο τού Λουκά Βελιδάκη στο tvx που ακολουθεί, επισημαίνω :
. "...Μία διχασμένη, αδιάφορη και σε κρίση κοινωνία. Με ανθρώπους που έχουν απεμπολήσει το δικαίωμα του πολίτη, που πιτσιλίζουν αλλήλους με τα λασπόνερα της διαφθοράς, που ασπάζονται το δόγμα «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», βουτηγμένοι στην αγένεια του απόκοσμου ατομοκεντρισμού τους- νταήδες της πεντάρας, κοινωνικά απροσάρμοστους, πνευματικά λίγους."
. Διαβάστε όλο το άρθρο :
" Ζούμε σε μία χώρα που ποτέ δεν πρόκειται να ισχύσει η φράση «τα είδαμε όλα»- μία χώρα που βιώνει περισσότερο χάος από όσο μπορεί να καταναλώσει. Μία βαθιά άρρωστη χώρα, που αφειδώλευτα προσφέρει μαύρες ειδήσεις, χωμένη στο καβούκι της- χώρα σε κρίση.

Εκεί όπου οι βόμβες ενίοτε σκοτώνουν της Γης τους κολασμένους και όχι μόνο... τους κάδους απορριμμάτων. 15χρονος αφγανός πρόσφυγας νεκρός. Η αδερφή του, 11 ετών, τυφλή. Η μάνα τους, ρακοσυλλέκτης σε μία διεφθαρμένη δυτική χώρα, είδε τα παιδιά της να ματώνουν στην Αθήνα και όχι στο Αφγανιστάν- απ’ όπου έφυγε για να τα προστατεύσει από τις βόμβες.

Μία βαθιά αρρωστημένη κοινωνία από τα πάνω ως τα κάτω, έχει μάθει να ανέχεται, να κουκουλώνει, να χώνεται στη λήθη, να αποχαλινώνεται με την ατιμωρησία και στο τέλος να αποχαυνώνεται με πολιτικαντισμούς και (ιδεολογικές…) μπούρδες.

Πέθανε ένας 15χρονος κολασμένος γιατί ήταν δίπλα μας και δεν τον βλέπαμε, διαμελίστηκε το κορμί του γιατί κάποιοι κτήνη έβαλαν βόμβα. Διότι ως κοινωνία ξεπεράσαμε τον πάτο, ξύνουμε την επιφάνεια για να βουτήξουμε πιο βαθιά στο βόρβορο.

Όσο κι αν μοιάζει ως αδόκητος χαμός, ήταν προσχεδιασμένος από τα πράγματα. Το σκηνικό στήθηκε σε μία περιοχή σε παρακμή, ένα γκέτο μοντέρνων αθλίων, μία ζώνη εγκληματικότητας (πασίγνωστη σε όλους) κάτω από τη μύτη της ΕΛ.ΑΣ.

Είχε ως θύματα ζωντανούς- νεκρούς, που από νωρίς τους σκότωσαν την αξιοπρέπεια, τους απαγόρευσαν να είναι άνθρωποι- και έτσι αναζητούσαν μοίρα και τροφή στα απορρίμματα μίας αφιλόξενης πόλης. Και ως θύτες ανεγκέφαλους που παίζουν με βόμβες επικαλούμενοι ιδεολογίες (από όποια ακραία απόχρωση ή αφετηρία), φαιές «επαναστάσεις», «πολιτικά» παραληρήματα- με αλαζονική βεβαιότητα για το «ασφαλές» της δράσης τους, σχετική σιγουριά της ατιμωρησίας και της κοινωνικής ανοχής/αδιαφορίας.

Σε δεύτερο (και αβανταδόρικο) ρόλο, πολιτικάντηδες ανίκανους, αμετροεπείς, καρικατούρες, που παίζουν θέατρο εκφράζοντας αποτροπιασμό- που δηλώνουν ότι δεν θα ανεχθούν (αυτά που έχουν ήδη συμβεί…). Που ενώ έχουν τόσα συμβάντα ως παραδείγματα δράσης, βρίσκουν «λύση» στην επικοινωνιακή τακτική και στο θέαμα. Ένας πολιτικός κόσμος που αντί να δει το πρόβλημα, απαντά με υποσχετικά κλισέ, ψηφοθηρεί, κολλάει στο δέντρο του «εγώ», χάνοντας τη μεγάλη εικόνα: το δάσος με τους ανθρώπους που κάποια μαύρη μοίρα έκανε πρόσφυγες.

Σε ρόλο κράχτη, τους δημοσιογράφους- άκριτους παπαγαλίζοντες: από τα τσιράκια της Ασφάλειας μέχρι αυτούς που ανακυκλώνουν κάθε τρομοκρατική-«ιδεολογική» παραζάλη για να πουλήσουν, να δημιουργήσουν κλίμα και να καλλιεργήσουν το έδαφος για… ατέρμονη κουβέντα και μόνο.

Και για θεατές, μία διχασμένη, αδιάφορη και σε κρίση κοινωνία. Με ανθρώπους που έχουν απεμπολήσει το δικαίωμα του πολίτη, που πιτσιλίζουν αλλήλους με τα λασπόνερα της διαφθοράς, που ασπάζονται το δόγμα «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», βουτηγμένοι στην αγένεια του απόκοσμου ατομοκεντρισμού τους- νταήδες της πεντάρας, κοινωνικά απροσάρμοστους, πνευματικά λίγους. Και πάντα με άποψη (εννοείται με ιδεολογικό επίχρισμα!) και μίσος για όσα δεν καταλαβαίνουν.

Αυτό είναι και μόνο. Όλα τα άλλα ανήκουν στη σφαίρα της ντροπής. Και όποιος έχει έστω ψήγματα ανθρωπιάς μέσα του καλό θα ήταν να βουρκώσει για αυτό τον τόσο τραγικό θάνατο.

ΥΓ: Ζούμε άραγε τους τελευταίους σπασμούς του κτήνους; Η λογική απαντά θετικά. Η παράλογη Ελλάδα μας δίνει το δικαίωμα να φοβόμαστε και για άλλα, χειρότερα. "

Το κείμενο από το tvx
Το έργο ζωγραφικής είναι τού Κώστα Λαχά.

Υ.Γ. Και βέβαια δεν χρειαζόταν να υπάρχει ένα θύμα, για να αποδειχθεί πόσο ηλίθιο είναι να βάζεις βόμβα στην ...πλουτοκρατία και μετά να ειδοποιείς την Αστυνομία να την μαζέψει ! ! !

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Ημέρα τής Ποίησης

.
...και Εαρινή Ισημερία.
Ποίηση - Άνοιξη - Ζωή. ή Άνοιξη - Ποίηση - Ζωή


. Αυτή την εποχή, αυτές τις μέρες, η ημέρα τής Ποίησης, μιά μέρα σαν όλες τις άλλες, να σηματοδοτήσει στην ζωή μας την Ποίηση· όχι μόνο την Μούσα, αλλά το Ποιείν, το Δημιουργείν, σε πεισματική κόντρα με την Αδράνεια, τον εφησυχασμό, την μιζέρια, τον, με πράξεις και παραλείψεις ευτελισμό τής Ζωής μας και την καταστροφή τού Κόσμου μας ( τόσο τού μεγάλου, τής Γής, αλλά κα τού μικρού τού Μέγα, μέσα μας ).

. Να ξυπνήσει μέσα μας η ανάγκη να φτιάξουμε αυτόν τον κόσμο που τον καταντήσαμε ...έτσι ! Που τον καταντήσαμε έτσι όλοι μας. Όλοι μας ! Με το δικό του μερίδιο ο καθένας !

. Η Μέρα τής Ποίησης να είναι η αρχή να γίνουμε Ποιητές, δηλαδή Δημιουργοί τής καθημερινότητάς μας. Κανέναν άλλο δεν έχουμε εξουσιοδοτήσει να φτιάξει την μέρα, τον μήνα μας, την ζωή μας. Έ ; Ή μήπως έχουμε αφήσει την ζωή μας στα χέρια άλλων, βολευτήκαμε και δεν καταλάβαμε πώς φτάσαμε ως εδώ ;

. Η μέρα σήμερα, κι όλες οι μέρες από δώ κι εμπρός, στούς Ποιητές τής Ζωής τους, στον καθένα μας !

" ... Γατί η Ποίηση αρχίζει από εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιάς ζωής και η έναρξη μιάς άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα τών αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη πορεία πρός το φώς το Φυσικό που είναι ο Λόγος, και το φώς το Άκτιστο που είναι ο Θεός. Γι αυτό γράφω." ...


Κι ας τό έχω ξαναγράψει, είναι ένα πολύ αγαπημενο μου κείμενο τού Οδυσσέα Ελύτη και είχε ξανά την θέση του εδώ.

Υ.Γ. Και κάποιες περισσότερο ή, αν νομίζετε, και λιγότερο σχετικές παραπομπές για το Ποιείν επι τέλους : βλέμμα, Medium.gr, greek rider, radicaldesire, ωρε τι με λές, Έναρθρη Κραυγή, Homo Sapiens, θέλω να πώ

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Οδυσσέας Ελύτης.

. "Μονόγραμμα"

αφήστε το να ξετυλίγεται στον ανοιξιάτικο αέρα, και ακούστε το...



. Ο Ελύτης μέσα μας. Εσωτερικά να ηχεί και να μας γλυκαίνει, να μάς μετουσιώνει, να μάς μπολιάζει ξανά με το Αίσθημα, την Αγάπη, την Αγάπη για την Ζωή. Οι λέξεις του, η μιά μετά την άλλη δονούν για μια εσωτερική Ανάσταση.

. Να σηκώσουμε πάλι το κεφάλι ψηλά, αφού δούμε καλά μέσα μας και αναγνωρίσουμε και αγαπήσουμε τον εαυτό μας, τον εσωτερικό Τόπο μας, και στην συνέχεια τον Τόπο που ζούμε.
. Και να δούμε αυτούς τούς δύο τόπους με άλλα μάτια . . .

. Σαν σήμερα έφυγε το 1995.
. Ερώτημα : θέλει ο καιρός μας ποιητές ;
. Έχει χώρο για ποιητές η καρδιά μας ;

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

για την γυναίκα...

.
...στην γυναίκα...
.

...σ’ αυτό το άλλοτε σκοτεινό τριαντάφυλλο τού πόθου μας, άλλοτε σαρκοβόρο άνθος, πάντοτε άνθος, άλλοτε περήφανο και ανθεκτικό, και άλλοτε ένα μικρό, τρυφερό, και εύθραυστο αγριολούλουδο· υάκινθο, πετούνια, κυκλάμινο, ανάλογα με την στιγμή, την οπτική γωνία, την ...διάθεσή του.

. Που από το ένα είδος μεταφέρονται με ταχύτητα φωτός στο άλλο, που συνήθως είναι ταυτόχρονα όλα τα είδη μαζί, θαρρείς και το κάνουν επίτηδες μην τυχόν και μάς επιτρέψουν να τις καταλάβουμε. Που φοβούμενες την ...κατάληψη, απωθούν και την κατανόηση.

...που ( χάρη στην αδυναμία τού « ισχυρού φύλου » ), μπορούν να κάνουν την ζωή μας παράδεισο ή κόλαση.
. Ή ... και τα δύο ταυτόχρονα ! ! ! ...

. Στις γυναίκες τής ζωής μου...


. Κι από αυτές, περισσότερο, στην πιό....
την πιό πολύ από οτιδήποτε.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Για το Μανώλη Γλέζο...

.
. Για το Μανώλη Γλέζο. Για την συνέχεια τής Ιστορίας αυτού τού Τόπου.
. Που ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ !


Θα το μαζέψουμε το πρόσωπό μας απ' τη σκόνη.
Εκεί που σκορπίσαμε θα βρούμε πάλι τα ίχνη των ποδιών μας.
Τα παιδιά που χάσαμε θα τα ξαναμαζέψουμε στην αγκαλιά μας.
Θα επιστρέψουν οι γενιές που ξεκληρίστηκαν.
Τα μαλλιά μας θα ξαναμακρύνουν.
Θα τα δένουμε στις κολώνες των ναών σα τα λευκά πλοκάμια μιας Ύδρας πολυκέφαλης.
Στις ρυτίδες μας θα δώσουμε νόημα πάλι·
το μέτωπο δεν το χουμε για ξώφαλτσες, τυχαίες χαρακιές.
Πληγές που να φωνάζουν καλλιεργούμε χρόνο με τον χρόνο,
βραχνές, φρικτές σαν τη βοή μιας θάλασσας από κορμιά μέσα στ' αυτιά σας.
Θα φυτρώσουμε πάλι χέρια εκεί που τώρα χάσκουν κολοβά στόματα, χείλη ραμένα.
Λευκά, μαύρα, κίτρινα θα ζυγώνουν άξαφνα απ' το σκοτάδι, απ' του μηδέν τα σπλάχνα, και θα θαμπώνουν τα χρυσά κουμπιά.
Θα σκίζονται οι επωμίδες.
Τα κοντάρια σας θα σπάζουνε στα δυο.
Τις νύχτες που κοιμάστε τα μάτια μας θα ξαγρυπνάν σαν πεινασμένοι πάνθηρες.
Δεν θα τα κλείνουμε, δεν θα τα κλείνουμε, δεν θα τα κλείνουμε.


από το ιστολόγιο Radicaldesire

ShareThis