. Μού ήταν αδύνατο να γράψω έστω και δυό γραμμες στην σειρά για μια ανάρτηση με την ευκαιρία τής 17ης Νοέμβρη. Οι προτάσεις, οι φωτογραφίες, οι παραπομπές σε πολύ ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες άλλων ιστολόγων στο θέμα θα περιμένουν. Το έχω ανάγκη όμως και θα βγεί κάποια στιγμή.
. Ένας τοίχος. Από μπετόν και οπλισμένος με σίδερο. Βαρύς, σκληρός, σίγουρος και γι αυτό αδιάφορος.
. Κι η αμπέλοψη. Δειλά στην αρχή, ανεβαίνει επάνω του. Στηρίζεται όπου βρεί. Στην παραμικρή εξοχή μιάς πέτρας, σε μιά ρωγμή.
. Και πιό σίγουρη μετά, επιθετική πιά, τον τυλίγει, τον καλύπτει με τα κλαδιά της. Και καθώς οι ρίζες της εισχωρούν μέσα στις ρωγμές, κάποτε ίσως και να τον συντρίψει...
. Κι αν δεν το κάνει, αυτό που θα φαίνεται, που θα επικρατεί, θα είναι η αμπέλοψη. Όχι ο τοίχος.
. Αφορμή για το σημερινό σημείωμα στάθηκε μια ποιητική ανάρτηση για τον αγώνα τών μουσικών στο Ωδείο Αθηνών.
. Καλή επιτυχία στον αγώνα τους....
ΜαρμΕΛάΔΑ ΦΡάΟΥΛα
-
“ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ”, ούρλιαξαν αθόρυβα όλες μαζί οι κόκκινες και μπλέ σειρήνες γύρω
από την Έξοδο, ενώ όλες οι συρόμενες γυάλινες πόρτες σφραγίστηκαν αυτόματα.
Το ...
Πριν από 2 μήνες