μια σφαίρα· ....κι ΟΡΓΗ

. η σφαίρα αυτή σκότωσε ένα παιδί, αλλά πέρασε μέσα από όλους μας.

. 'Ολοι είμαστε πληγωμένοι από την ίδια σφαίρα . . .

. . . . ή θά ‘πρεπε όλοι να είμαστε πληγωμένοι.
.

. Επειδή είμαστε όλοι θύματα αυτής τής σφαίρας, αφού αφήσαμε να γίνει έτσι ο κόσμος που κάποτε ονειρευτήκαμε διαφορετικό.
. Επειδή είμαστε όλοι θύτες με αυτήν την σφαίρα, αφού αφήνουμε την πατρίδα μας να έχει τέτοια Πολιτική, Πολιτιστική, Οικονομική, Κοινωνική Οργάνωση που τόσο εύκολα κι απερίσκεπτα σκοτώνει ένα παιδί 15 χρονών.

. Που κάθε μέρα σκοτώνει το Μέλλον μας.

. Το Μέλλον της.

Φραγκφούρτη. 'Ενα φάντασμα...

. βαρειά σύννεφα μαζεύονται πάνω από τούς πύργους τών Τραπεζών και τών Ασφαλιστικών Εταιρειών στην Φραγκφούρτη. Αλλά και στο Τόκιο, την Νέα Υόρκη, το Λονδίνο. Παντού.

. Και σκεπάζει όλους μας . . .

. "Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη." Πάνω από τον κόσμο.


. Μετά από χρόνια πολλά, που όποιος μιλούσε ( ή ακόμη και σκεφτόταν ) φράσεις όπως "πάλη τών Τάξεων" "υπεραξία", "καπιταλισμός" κ.λ.π. ήταν γραφικός, ή παλαιάς κοπής ή οτιδήποτε άλλο,

- που η σκόνη τού καταρρεύσαντος Τείχους είχε σκεπάσει όλον τον κόσμο, και ο θόρυβος αυτής τής κατάρρευσης σκέπαζε κάθε φωνή,

- που ο "φιλελευθερισμός" ( άκου τώρα λέξη για την άγρια εκμετάλλευση κάθε ενός δευτερολέπτου μας ) και η "ελευθερία ( ! ) τών αγορών" θα έφερνε την λύση όλων τών προβλημάτων στον Κόσμο,

- και που όλων το μέλλον ήταν να γίνουν γιάπηδες και να κυκλοφορούν με Cayenne . . . !

. "Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη." ( Karl Marx ). Πάνω από τον κόσμο.

. Και ανοίγουν ξανά τα παληά τα βιβλία· προσέχει ξανά ο κόσμος την λέξη "εκμετάλλευση", την λέξη "υπεραξία", δίνει το σωστό νόημα στην φράση " ελευθερία τής Αγοράς".

. Αλλά θέλει πολύ χρόνο ακόμη όλο αυτό να γίνει Συνείδηση, να γίνει Συμμετοχή, να γίνει Δράση. Ως τότε, είτε με σύννεφα είτε ακόμη και με ήλιο, ένα φάντασμα θα πλανιέται πάνω από τον κόσμο.

Πατάτες

. Ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος έχει κάνει ένα μικρό καταφύγιο χτισμένο με πέτρα σε κάποια απόσταση από την πόλη που ζεί.
. Δέν είναι "εξοχικό". Είναι "κτήμα" με μηλιές και άλλα οπωροφόρα, και με θέα ένα βουνό που είναι πρόκληση για επίσκεψη αλλά και φίλος, παρέα στις ώρες χαλάρωσης ή και τής ενασχόλησης με το χώμα, τα δένδρα, το σπίτι.
. Δεν έχω πάει ακόμη. Το σκέφτομαι κάπου κάπου με τυχαίες αφορμές, και χαμογελώ στην ιδέα οτι ο φίλος μου έχει μιά τέτοια ευκαιρία αποδράσεων. Μού αρκεί αυτό.



. Πρίν λίγες μέρες μού έστειλε πατάτες από το κτήμα του, ρόδια και κυδώνια. Όταν τα άνοιξα στο σπίτι μου, αισθάνθηκα σαν να είχα πάει εκεί. Πολλές φορές έχω φέρει στο σπίτι λαχανικά ή φρούτα. Όσο καλά και εάν ήταν, πολύ λίγες φορές αισθάνθηκα οτι αυτά τα αντικείμενα μύριζαν χώμα, οτι βγήκαν από το χώμα κι έφτασαν μέχρι εδώ. Ίσως είναι τ' οτι από το χώμα μέχρις εμένα μεσολάβησε η φροντίδα ( και η χαρά ) τού φίλου μου. Αυτή η φροντίδα και η χαρά που μοιράστηκα μαζί του, ακόμη και χωρίς εκείνος να το ξέρει, ήταν σαν να τα μετουσίωσε. Ή καλύτερα σαν να ξανάδωσε το ξεχασμένο νόημα σ' αυτούς τούς καρπούς.

. Θα ήταν κρίμα σκέφτηκα να μην μείνει κάτι από αυτά τα συναισθήματα. Κι έτσι, αφού δεν μπορώ να γράψω κάποιο διηγηματάκι ή κάποιο ...ποίημα, κάθησα στη 1,00' μετά τα μεσάνυχτα να φωτογραφίζω ...πατάτες ! ! ! και το επανέλαβα και το πρωί με το φώς τής ημέρας...



. Κι οι φωτογραφίες ποίημα είναι. Ένα ποίημα λοιπόν στον φίλο μου, το κτήμα του, τή γής που με λίγα μάς δίνει πολλά...

.

Φθινόπωρο. Πτώσις φύλλων...

. Φθινόπωρο.

. Άργησε νά 'ρθει. Ή αργήσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Εγκλωβισμένοι στις πόλεις, στο καθημερινό τρέξιμο, τις υποχρεώσεις, τη ρουτίνα. Αυτό όμως είναι εδώ.

. Το συνδέουμε με τη βροχή, τη συννεφιά, την απουσία ήλιου, με τα μουντά χρώματα, την πτώση τών φύλλων. Και συχνά θυμάμαι ένα ποίημα που πρίν πολλά χρόνια μού 'χε δώσει ο φίλος μου ο Τζίμης, ό ένας από τους δύο καλούς μου φίλους στο Γυμνάσιο, μιά περίοδο που διαφαίνονταν οτι η απόσταση και η ζωή, σταδιακά θα μάς απομάκρυναν, σε διαφορετικές πόλεις και ότι θα χανόμασταν στις αγωνίες μας για να στήσουμε τα γραφεία μας, τη ζωή μας, να υφάνουμε το κουκούλι που συνήθως καθένας μας κτίζει γύρω του και απο την οικογένειά του για να βρεθεί ξαφνικά να λέει : " ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω..."

. Φθινόπωρο.
. Πτώσις φύλλων
. και Φίλων...


. Φθινόπωρο λοιπόν. Συνδέεται και με το φθινόπωρο στη ζωή τού ανθρώπου. Την κατηφορική πιά πορεία. Αρρώστειες, μοναξιά, αλλεπάλληλες απογοητεύσεις... Το τέλος που κι αυτό έρχεται...

. Μα μέσα στο φθινόπωρο, χωρίς τον ήλιο, με ομίχλη, συννεφιά, τί έκρηξη χρωμάτων στα φύλλα που πέφτουν...


. Και πάντα θα προβάλλει ένα νέο κλαδί που αψηφά τούς καιρούς, και βγάζει νέα, καταπράσινα φύλλα, διψασμένα για ζωή, για ήλιο.
. Για όσο μπορέσουν ακόμη να αντέξουν, όσο μπορέσουν να αναπνέουν και να δέχονται τις ακτίνες τού ήλιου...



. Πριν το χιόνι τα σκεπάσει ...











. Όσο έχει ήλιο.

. Όσο η γής μάς αντέχει...

Συναυλία Nick Cave

. Μια ακόμη Συναυλία.


















. Μια συναυλία όμως γεμάτη. Με ένταση. Με δύναμη. Με ...απρόσμενη τρυφερότητα ! ! ! Με πολύ κόσμο. Διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικής ή ...πολιτισμικής προέλευσης. Που όμως δεν ξένιζε η παρουσία τού ενός δίπλα στον άλλο. Αισθάνθηκα οτι καθένας τους είχε την θέση του εκεί και είχε κάθε δικαίωμα σ' αυτή τη θέση.


















. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν μια ... ανεξήγητη χαρά στα πρόσωπα τών περισσότερων από αυτούς πού παραυρέθηκαν στην συναυλία, καθώς φεύγανε.

. Λές και η συμμετοχή τους σ' αυτήν την συναυλία νά 'χε σαν αποτέ-λεσμα να συντελεστεί κάποια κάθαρση.



















. Κάποτε αυτό το συναίσθημα, αυτήν την " ανεξήγητη " χαρά τα είχα ξανασυναντήσει σε πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις, και θυμάμαι εδώ την παράσταση τού Βολωνάκη " ο κ. Πούντιλλα και ο άνθρωπός του ο Μάττη " με έναν καταπληκτικό Δ. Παπαμιχαήλ στο ΚΘΒΕ στην Θεσσαλονίκη, αλλά και τις πρώτες συναυλίες τού Μίκη Θεοδωράκη στην μεταπολίτευση.



















. Τότε που όλοι, ή έστω οι περισσότεροι αισθανόμασταν Ένα. Μαζί.

Λένα . . .

. Τελείως ξαφνικά, πρίν λίγο καιρό, έφυγε η Λένα.

. Πάνω σε μια μοτοσυκλέττα. Που . . . " η μοτοσυκλέττα δεν έχει όπισθεν" . . .

. Ήταν η ξαδέρφη μου ( και πολύ δυσκολεύτηκα να γράψω "ήταν" και όχι "είναι" ) ένα κορίτσι που πολλά πέρασε και πολύ δυσκολεύτηκε στη ζωή της από την παιδική της ηλικία αλλά και στην συνέχεια. Και καθώς την αποχαιρετούσαμε άκουσα κάποιον άγνωστο σε μένα να λέει : " Πέρασε πολλά, αλλά όμως πάντα χαμογελούσε . . . "

. Την αποχαιρετήσαμε κάτω από τις φλαμουριές, που εκείνη τη μέρα ίσως είχαν ακόμη πιό έντονο άρωμα.


. Ο χαμός της ήταν ένα σόκ. Από εκείνα που πολλές φορές μάς επιτί-θενται στην ζωή μας για να μάς ξυπνήσουν ίσως, να συνέλθουμε, να ασχοληθούμε και με άλλα πράγματα πέρα από την ρουτίνα τής καθημερινότητας. Να ζήσουμε.

. Αλλά αυτά τα σόκ γρήγορα πάλι τα ξεχνάμε μπροστά στις άλλες επιθέσεις που κάθε μέρα δεχόμαστε επίσης. Το ενοίκιο, τούς λογα-ριασμούς, τα φροντιστήρια τών παιδιών, τις κάρτες, την δόση για το σπίτι, την ανάγκη για καινούριο αυτοκίνητο, πού θα φάμε, που θα διασκεδάσουμε, ποιόν θα εκμεταλλευτούμε, πού θα κάνουμε οτι τάχα γεμίζουμε τα κενά τής ζωής μας.

. Πολλές φορές, μετά από μιά επίσκεψη σε κάποιο Νοσοκομείο, μιά απώλεια, μιά κηδεία συγγενή ή φίλου, σκεπτόμαστε οτι αξίζει να αλλάξουμε τη ζωή μας, να την αναβαθμίσουμε, να την κάνουμε πιό ουσιαστική, μα πάλι ξεχνιόμαστε.

. Όμως με την Λένα ήταν νομίζω διαφορετικά. Η ανάμνησή της νομίζω οτι θα με βοηθάει να είμαι λίγο καλύτερος στούς άλλους αλλά και σε μένα.

. Πάρα πολύ καιρός πέρασε και δεν μπορούσα να καθήσω να γράψω αυτήν την ανάρτηση, και ακόμη περισσότερο να διαλέξω κάποια φωτογραφία. Μάλλον αργότερα . . .

MADRUGADA

. Συναυλία με έντονη συμμετοχή τού κόσμου που είχε από νωρίς κατακλύσει το χώρο.
. Και οι Madrugada πολύ καλοί, δεμένοι και με όρεξη γι' αυτό πού κάνανε. Δεν ήταν διεκπεραιωτές μιάς ακόμα βραδυάς μέσα στις άλλες. Και μαζί με τα παλαιότερα και πολλά από τα καινούρια τους τραγούδια.




. Δεν κουράστηκα καθόλου παρά την μεγάλη διάρκεια τής συναυλίας. Ένα μόνο τραγούδι ( lucifer ) κάπως με εκνεύρισε γιατί μού φάνημε κάπως σάν "παιδικό" σε σχέση με τα άλλα τους. Σάν να πρέπει σώνει και καλά να γίνει " hit ".
. Και αφού άρχισα να γκρινιάζω, να πώ οτι ήταν η πιό δύσκολη να φωτογραφηθεί συναυλία. Οι φωτισμός πολύ κακός και τις περισσότερες φορές αντί να προβάλλει το συγκρότημα, έπεφτε στα μούτρα μας και μάς τύφλωνε. ..." Ατμόσφαιρα " ! ! !


. Ευτυχώς για τις κακές φωτογραφίες μου, με αποζημίωσε η πολύ καλή μουσική. Το ισοζύγιο τής συναυλίας θετικό επομένως.

Χανιά 2

.




. Λίγες, ελάχιστες μέρες στα Χανιά. Μιά πόλη που πρωτοείδα με αισθήματα χαράς. Η κλίμακα τής πόλης, ο κόσμος, η θάλασσα. Μιά πόλη που μπορείς να μείνεις.

. Αλλά πόσα παληά, απεριποίητα, μισοκατεδαφισμένα κτήρια.

. Κάποια άλλα πάλι, είναι σαν να βγαίνουνε από τις σελίδες τού Παπαδιαμάντη. Φτωχά, μικρά, ελάχιστοι χώροι - δοχεία ζωής, με αντίστοιχα μικρά, ήσυχα γεροντάκια που δείχνει νά 'ζησαν εκεί μιά γεμάτη ζωή. Χαρές, λύπες, γέννες, θανάτους. Μικρά σπίτια που ξεχειλίζουν αναμνήσεις. Που περιμένουν πια μόνο το αναπότρεπτο ... ( μόνο ; )

. Τελικά από αυτή την πόλη, μένει έντονη η αίσθηση τής εγκατάλειψης. Και πάλι ένα ...παράπονο· πώς θα μπορούσε να ήταν αυτή η χώρα, και πώς την κάναμε.

Χανιά 1

.


. Ξεκίνησε με όνειρα.

. Να κατα-
κτήσει τον κόσμο.

. Πάντα μπροστά !

. Εξ' άλλου, “ οι μοτοσυκλέττες δεν έχουν όπισθεν ” !

. Τώρα, δηλαδή εδώ και καιρό, είναι ακίνητη, να αναπολεί τα παληά ταξίδια. Ονειρεύεται τάχα ένα ακόμα νέο ξεκίνημα ;

. Ο ιδιοκτήτης την τύλιξε στοργικά με ένα κάλυμμα, που κι αυτό με τον καιρό έχει φθαρεί. Κάπου θα ονειρεύεται κι αυτός το παρελθόν τους. . . .
. το μέλλον τους η Φθορά.-